Drie weken terug in Nederland. De werkelijkheid heeft een voet tussen de deur gekregen. Langzaam begint een tijd van achteruit kijken naar ons jaar reizen in Zuid-Amerika via de foto's en verhalen aan vrienden en familie te veranderen in een tijd van vooruit doen. Omdat we allebei onze baan hadden opgezegd voor aanvang van de reis, staat de toekomst open. Prachtig maar allemachtig, de vragen die we ons zelf stellen, lijken die van een zich in existentiële crisis verkerende aardling bij tijd en wijle exponentieel te overtreffen. Wat wil ik? Wat kan ik? En wie ben ik dan eigenlijk? Gelukkig kunnen we veel oefenen met de antwoorden. Niemand in onze omgeving voelt zich te beroerd om deze vragen regelmatig op ons af te vuren. Onze uitzonderlijke positie, zo buiten de werkmaatschappij verkerende, maar dan zonder vrijbrief door leeftijd, ouderschap, teveel aan geld, bewuste keuze, of fysieke en/of geestelijke beperkingen is exotisch en daar mag overeenkomstig van genoten worden.
Toegegeven, het voelt als luxe om met een schone lei te kunnen beginnen en de keuzevrijheid is overweldigend. Via een aantal handige zoekagenten van banenwebsites vliegen de vacatures ons dagelijks in de mailbox om de oren. We moeten voorgeprogrammeerde termen als assistent, consultant, medewerker, creatieve duizendpoot, harde werker en enthousiaste collega proberen te passen op de woorden die ons het afgelopen jaar zo eigen zijn geworden: Groei, strategie, balans in het leven, uitdaging en mensenwerk voor mij en helpen, organiseren, cultureel, taal, internationaal en mensenwerk voor Mariska. Daarnaast denk ik na over de vorm. Vrijwilligerswerk, een eigen zaak, loondienst, interimwerk. Hoe, wat, waar, wanneer? Vrijheid heeft altijd de keerzijde van keuzeplicht in onze maatschappij. Niet hoeven kiezen, dat is pas vrijheid! Nee, ik ben niet bang, ongemotiveerd, ongeïnteresseerd. Ik heb uitgekeken naar dit moment. En nu gebeurt het.
Starend door het raam van onze bovenwoning in Groningen lijkt de wereld buiten langs ons heen te varen. We doen een poging aan boord te klimmen, enthousiast wapperend met onze CV's en motivatie. Met een beetje spaargeld zijn we voorlopig nog te trots om de ambtelijke molen van werkloosheid in te gaan. We hebben daardoor geen haast en eveneens niet eeuwig de tijd. Onderweg wordt het wel duidelijk dat Mariska beschikt over meer vaardigheid oprukkende onrust te onderdrukken dan ik. Of heb ik daar gewoon meer last van? Het betekent in ieder geval een prettige mix van aanmoedigen en kalmeren tussen ons tweeën, een waardevolle leerschool.
Het is dinsdagmiddag half twee en ik voel dat daar, buiten, Nederland werkt. De laatste slok koffie glijdt naar binnen en ik draai me weg van het raam. Mijn werkelijkheid wacht. Computer aan, telefoon in de aanslag, klaar voor de start maar weer. Af! Ik zal ze krijgen.
P.S. Onze CV's, gezichten, motivaties, gedachten en telefoonnummers zijn natuurlijk beschikbaar voor iedere geïnteresseerde! Laat maar een berichtje achter... zucht.
Toegegeven, het voelt als luxe om met een schone lei te kunnen beginnen en de keuzevrijheid is overweldigend. Via een aantal handige zoekagenten van banenwebsites vliegen de vacatures ons dagelijks in de mailbox om de oren. We moeten voorgeprogrammeerde termen als assistent, consultant, medewerker, creatieve duizendpoot, harde werker en enthousiaste collega proberen te passen op de woorden die ons het afgelopen jaar zo eigen zijn geworden: Groei, strategie, balans in het leven, uitdaging en mensenwerk voor mij en helpen, organiseren, cultureel, taal, internationaal en mensenwerk voor Mariska. Daarnaast denk ik na over de vorm. Vrijwilligerswerk, een eigen zaak, loondienst, interimwerk. Hoe, wat, waar, wanneer? Vrijheid heeft altijd de keerzijde van keuzeplicht in onze maatschappij. Niet hoeven kiezen, dat is pas vrijheid! Nee, ik ben niet bang, ongemotiveerd, ongeïnteresseerd. Ik heb uitgekeken naar dit moment. En nu gebeurt het.
Starend door het raam van onze bovenwoning in Groningen lijkt de wereld buiten langs ons heen te varen. We doen een poging aan boord te klimmen, enthousiast wapperend met onze CV's en motivatie. Met een beetje spaargeld zijn we voorlopig nog te trots om de ambtelijke molen van werkloosheid in te gaan. We hebben daardoor geen haast en eveneens niet eeuwig de tijd. Onderweg wordt het wel duidelijk dat Mariska beschikt over meer vaardigheid oprukkende onrust te onderdrukken dan ik. Of heb ik daar gewoon meer last van? Het betekent in ieder geval een prettige mix van aanmoedigen en kalmeren tussen ons tweeën, een waardevolle leerschool.
Het is dinsdagmiddag half twee en ik voel dat daar, buiten, Nederland werkt. De laatste slok koffie glijdt naar binnen en ik draai me weg van het raam. Mijn werkelijkheid wacht. Computer aan, telefoon in de aanslag, klaar voor de start maar weer. Af! Ik zal ze krijgen.
P.S. Onze CV's, gezichten, motivaties, gedachten en telefoonnummers zijn natuurlijk beschikbaar voor iedere geïnteresseerde! Laat maar een berichtje achter... zucht.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten